Op naar het Zuiden

21 mei, mijn verjaardag. We hebben het op een leuke manier gevierd. Een fiets gehuurd en langs de watervallen van Baños gefietst. Dat was een groot succes!

Volgende morgen om 7 uur, bepakt op het busstation, kwamen we twee Duitse mannen tegen. De ene was al vaker in Zuid Amerika geweest en volgens hem zou het heel jammer zijn als we El Nariz del Diablo, een trein die zigzaggend naar boven rijdt, zouden missen. W hebben ons plan omgegooid en zijn met de mannen richting Riobamba en vervolgens naar Alausi gereden. De treinrit was niet meer zo stoer als vroeger, toen kon je boven op het dak zitten, maar de uitzichten waren nog steeds adembenemend. De Duitsers gingen in een chique hotel, wij hebben een hostel gezocht, maar de volgende dag zijn we wel samen naar het dorpje Guamote gereden, daar is elke donderdag een grote markt waar alleen de Indigenas komen. Samen een taxi delen scheelt enorm en bovendien kon de ene,Manfred heel goed onderhandelen. Onderweg al onze ogen uitgekeken. Vrachtauto´s vol met mensen en schapen en ander vee. Bussen vol met indianen en wat schapen op het dak. De markt was ook prachtig. Het was even moeilijk om al die mensen op de foto te zetten, want daar zijn ze niet van gediend. Maar het is een aantal keer gelukt. Je merkt wel dat de mensen armer zijn hoe verder je naar het zuiden komt.

Toen met de bus naar Cuenca, gelukkig nog net 4 plaatsjes vrij, want verder zat de bus volgepropt. Na een prachtige rit dwars door de bergen kwamen we ´s avonds in Cuenca aan. Bleek het een feestdag te zijn. 23 mei, ik weet niet meer precies hoeveel jaar geleden heeft Ecuador van de Spanjaarden gewonnen en dat wordt nog altijd gevierd. Alle hotels en hostels zaten vol. We waren genoodzaakt een dure kamer met tweepersoonsbed nemen, en dat terwijl we niet eens tijd hadden voor het peperdure ontbijt, want de volgende morgen moesten we al weer vroeg weg om in Guayaquil de nachtbus naar Lima te halen. Stressen natuurlijk want de bus vertrok te laat. De nachtbus viel ons echter mee. Luxe VIPplekken, met eten! En we hebben nog lekker kunnen slapen ook. Wel een lange rit, zo´n 29 uur. Maar ja, dan kom je ´s avonds laat in Lima aan en dan is het hostel dat je bedacht hebt vol. Gelukkig taxi gedeeld met Israelisch meisje dat ook een beetje verloren op het busstation stond en uiteindelijk natuurlijk toch een plekje gevonden. Wel heel goedkoop, maar vreselijk vies! Die momenten maak je je vaak druk om niks. Vooral de waarschuwingen van mensen maken dat je daar met dichtgeknepen billen op zo´n terminal aankomt. Tot nu toe steeds leuke mensen tegengekomern die je best willen helpen.