Vijf dagen de jungle in

Na de vlucht vanaf de Galapagos ontmoeten we onze Spaanse juf op het busstation in Quito. Wat een overgang. Van het rijke, best wel luxe Galapagos naar zo´n busstation waar vooral mensen zitten die alleen geld hebben voor de bus. Er is geen tijd om te eten, dus doen Mariette en ik ons maal met crackers en water. We rijden de hele nacht door en dat is verre van comfortabel. De zitplaatsen zijn ontworpen voor kleine Ecuadorianen en ze kunnen slechts een klein stukje achterover, dus van slapen komt niet veel. Het heeft de hele nacht flink geregend, waardoor er geen raampjes open konden en het vies benauwd was in de bus. Beneden in het ruim bleek de boel niet helemaal goed te sluiten, want bij aankomst bleek dat onze rugzakken kletsnat waren. Aangezien het in het regenwoud ook nogal vochtig is hebben de kleren zowat de hele week te drogen gehangen. 

Maar goed het jungle verhaal maakt alles goed. In Coca lopen we nog even  over de markt rond, de meeste mensen ontbijten op straat, een hapje rijst met vlees, verpakt in een bananenblad, of een stokje met wat geroosterde wormen. Ik waag me er maar niet aan en houd het bij scrambled eggs. Toen met de boot nog zo´n 45 minuten verder de jungle in. Gewapend met kaplaarzen en zwemvest varen we over de Rio Napo, een hele brede snelstromende rivier die uitmondt in de Amazone. Hoe verder we komen des te mooier wordt het. Overal om je heen zie je de mooiste planten en bomen. Eigenlijk lijkt het op een uit zijn krachten gegroeide Intratuin, je herkent overal planten die wij voor veel geld bij het tuincentrum halen en die hier gewoon in volle glorie staan te groeien en bloeien. Als we een zijriviertje invaren zien we even later Yarina lodge liggen, ons onderkomen voor de komende dagen. Net een paradijsje. Een mooie tuin vol met kleine hutjes van bamboe met een rieten dak en een  veranda met hangmat. Wij delen de hut met Vanessa onze juf, een Afro-ecuadoriaan. Een kleine bevolkingsgroep hier in Ecuador. Ze is een leuke meid en een goede juf, ook al heeft ze duidelijk ADHD. Als ze lesgeeft gaat de knop om en is ze heel gestruktureerd, is de les afgelopen dan stuitert ze in het rond. Maar goed dat maakt ze weer ruimschoots goed door heel veel te slapen. Al de eerste middag gaan we op stap met Jaime, een oude Kichwa indiaan. Jaime blijkt onze persoonlijke gids te zijn voor de rest van de week en daar boffen we ongelovelijk mee. Hij weet heel veel, herkent een vogel aan het geluid, vindt de mooiste plekjes en weet ons de meeste dieren te laten zien. We hebben meestal ´s morgens les, zo´n 4 uur. Dat is hard werken. Onze hersenen kraken flink, maar het is ook heel gezellig en leuk. Dan is er natuurlijk onze almuerzo, de lunch. Ook het eten is paradijselijk hier. Alles is lekker en uitgebreid. We worden verwend, dat wordt nog afzien de rest van de reis. Maar goed dan hebben we een voorraadje aangelegd. De uitstapjes met jaime zijn geweldig. Er zijn nog wat gasten, een stel uit Ecuador, dat in Canada woont en later een Engels stel dat al 5 maanden rondtrekt. Verder is er een groep Amerikaanse studenten, maar die gaan hun eigen gang. We lopen door de jungle, gelukkig op onze kaplaarzen want het regenwoud doet ook hier zijn naam eer aan, het regent af en toe flink hier. Jaime vertelt ons over de vogels, de insecten, laat ons geneeskrachtige planten zien, die je kunt gebruiken voor een slangenbeet. Hij vindt op één van onze avondwandelingen twee slangen, een jonge boomboa en een andere giftige slang waarvan ik de naam niet meer weet. Hij laat ons citroenmieren eten. Wel goed kauwen anders kriebelt dat zo in je buik, maar dan is het ook net of je een citroensnoepje in je mond hebt. Hij vindt het hol van een Tarantula!!! Zo groot, groter dan een mannenhand en dan met die harige poten. Brr. Krekels ook zo groot als je hand en boomkikkers, gevaarlijk en ongevaarlijk. In het begin loop je wat onwennig rond, vooral ´s avonds, maar al snel had ik het gevoel dat die Jaime er zoveel van wist dat je je heel ontspannen voelt en je eigenlijk alleen maar loopt te genieten. Als hij dan zegt dat je je hand in een termietennest moet steken omdat je dan voelt dat ze heel zacht bijten, wat dan weer een heilzame werking heeft op reumapatienten, dan doe je dat, ook al heb je gelukkig geen reuma. We zijn ook een middag Pyranhas gaan vissen. Eerst vaar je dan met de kano naar een meertje en dan met simpele stokken, lijntje en stukjes vlees, hengel buiten boord en vissen maar. Ik had nog nooit gevist, dus natuurlijk ving ik de eerste. Ik schrok me rot, gaf een schreeuw, smeet de vis met een zwaai de boot in en zorgde ervoor dat we bijna om gingen. Mooi is dat ons groepje zo´n 13 pyranhas ving en de andere groep geen één. Ik zei toch, wij boften met die oude indiaan! We zijn ook een middag bij een Kichwa familie op bezoek gegaan. Zij leven nog vrij primitief, liepen dan wel niet meer naakt, maar hadden slechts een hut op palen, afgedekt met een rieten dak. Die vrouw, moeder van 12 kinderen zag er nog goed uit. Om de hut heen lag een soort moestuin, niet zo´n nette met rijtjes, zoals wij dat graag zien. Maar een stuk land met omgezaagde bomen en verbrande struiken waartussen ze dan bananenbomen, pindaplanten, tomaten, yucca´s, waar ze een lekkere drank van maken en mais verbouwen. Ik denk dat zij er wel bij varen dat er af en toe mensen uit de lodge naar ze komen kijken, maar eigenlijk hebben ze niet veel anders nodig, ze leven van het land. Er leven trouwens nog een aantal stammen in het oerwoud die nog niet in contact geweest zijn met de rest van de wereld. De regering van Ecuador wil dit ook graag in stand houden. De Ecuadorianen mogen geen contact maken met ze, zij kunnen wel uit zich zelf naar de buiten treden. Een ander heerlijk uitje was een avondtochtje met de kano op zoek naar kaaimannen. Het was een heldere nacht met maan, dus kaaimannen hebben we niet gevonden, wel een prachtig meertje vol met van die waterplantjes die je ook weer bij de intratuin terug vindt en een zee van vuurvliegjes. Zo mooi, zo mooi kunnen wij ons huis niet versieren met kerst. Overal van die kleine lichtjes en ondertussen peddelt Jaime, zodat we zachtjes over het meertje en door het kanaaltje varen. Dit had ik nog wel een week volgehouden. Ik voelde me er echt op mijn gemak. Die geluiden, de natuur, de rust, heerlijk!!! Maar ja aan alles komt een eind.

Gisteren zijn we nog aan de slag gegaan met Vanessa. Ze heeft gebprobeerd de laatste feitjes in ons hoofd, maar in ieder geval in ons schrift te krijgen. Toen voor de laatste keer verwend worden door de kok hier en dan afscheid nemen van de lodge en met de kano richting Coca. Daar kom je weer in de bewoonde wereld. Ik moest weer heel erg wennen, want daar zit je dan met zijn tweetjes, als enige blanke in een volgepropte bus, op weg naar een nieuw stadje. Je hoopt maar dat iemand je op tijd waarschuwt. Natuurlijk gaat dat allemaal goed en heb je ook een mond. Maar als je dan ´s avonds om half 12 op de terminal aankomt en er allerlei mensen om je heen lopen voel je je best wel ontheemd. Natuurlijk ben je ook moe van de lange reis en heb je niet zoals alle andere mensen in de bus van de gelegenheid gebruikt gemaakt om tijdens de stops, kip en vlees en rijst en gebakken bananen en weet ik wat voor etenswaar te kopen en ben je misschien daardoor wat nukkig, maar we vonden er allebei niets aan, dit stadje en ook het hostel niet.

Vanmorgen zag het er allemaal weer heel anders uit. Er was wifi, zodat ik met mijn meiden kon skypen. Brechje en Timmo zijn vandaag weer thuisgekomen, dus was het heerlijk even met haar en met Dieuwertje te kunnen praten. Mijn moeder en Ben waren er ook, dus ik kon mijn hart ophalen. Tja en dan snel wat ondernemen, want anders komen de tranen en wil ik op het eerste de beste vliegtuig terug. 

Vanmorgen het stadje Baños verkend, eel erg leuk en vanmiddag de 654 treden beklommem naar de maagd Maria die hier op een heivel prijkt. Nog een voordeel van dit hostel, ze hebben een wasservice en dar waren onze kleren hard aan toe. We stonken een uur in de wind.

Morgen gaan we op de mountainbike naar de watervallen fietsen, want het is hier prachtig. We moeten wel weer aan de hoogte hier in de Andes wennen. We merkten het vanmiddag al, langzaam aan!