Titicacameer

Mariette en ik komen net terug van weer een mooi uitstapje. We hebben de eilanden in het Titicacameer bezocht. Alleen nog maar aan de kant van Peru. Hierna gaan we door naar Bolivia, Copacabana en Isla del Sol.

Vandaag besefte ik pas goed dat ik enorm geniet van de natuur hier, van de bergen, de prachtige vergezichten, maar eigenlijk nog meer van alle ontmoetingen die je doet tijdens zo´n reis. Vooral de meerdaagse reisjes, waarbij je met een groepje mensen optrekt zorgen ervoor dat je allerlei mensen leert kennen en eigenlijk een glimp opvangt van hoe hun leven eruit ziet en wat zij hebben meegemaakt en belangrijk vinden in het leven.

Op dit reisje konden we ook een kijkje nemen in het leven van de indianen hier. Allereerst op de drijvende eilanden. Wij bezochten het eilandje Uros. Een tijdje terug moesten ze niets hebben van toeristen, nu hebben ze de economische kant ervan ontdekt en zijn we welkom. Ik zou gillend gek worden op zo´n eiland. Ons hofje op de Archipel is er reuze groot bij. Ze zijn allemaal flink dik, hebben natuurlijk geen beweging en voeren een mooi showtje op voor ons toeristen. Van mij hoeft dit niet zo. Het is wel interessant te weten dat dit volk weggevlucht is voor allereerst de Inca´s en toen de Spanjaarden en dat ze er nu nog steeds wonen. Hoe dat zit met inteelt kon de gids niet vertellen. Er kwam af en toe nieuw bloed bij, zei hij. Ik kan me niet voorstellen dat je vrijwillig op zo´n eilandje gaat zitten, maar ja.

Het volgende eiland was veel interessanter. Isla Amantani. Hier hebben we bij een familie overnacht. Ik ben hier wel bezig mijn grenzen te verleggen. De mensen die me beter kennen weten dat ik nogal vies uitgevallen ben. Stromend water was er niet. Lydia, echte indiaanse naam, stond elke ochtend om 5 uur op om water te halen. Dus handen wassen, ik weet niet of dat wel gebeurde. Het water dat uit de bron kwam werd voor alles gebruikt. De twee kleintjes zagen eruit zoals wij ons inmiddels ook wel een beetje voelen en zij zaten overal aan, aan het eten, de borden... Nou ja, vieze varkens worden niet vet zei mijn vader altijd, dus gewoon lekker gegeten. Verder was Lydia de hele dag hard aan het werk. Haar man werkte op het land en de oudste dochter ging naar school en hielp in het huishouden. We hebben daar met z´n vieren, met nog twee Amerikaanse meisjes met de familie in een piepklein keukentje zitten eten. Gewoon op een zandvloer, met een klein gasstelletje kookte ze voor ons terwijl haar twee kleine kindjes bij ons kwamen zitten en we met hen een beetje probeerden te spelen. Stilzitten doet een vrouw daar niet. Zelfs terwijl ze ons ophaalde van de boot liep ze te breien. ´s Avonds was er een wandeltocht naar de tempels, en kregen we allemaal een zelfgebreide muts op. Die hadden we wel nodig. Het was zo verschrikkelijk koud. Ik had alles aan wat ik mee kon krijgen in mijn kleine rugzak en nog liepen we te rillen.Het meer ligt op 3910 meter, het eiland nog bijna 100 meter hoger. We zijn helemaal naar de tempel Pacha Tata geklommen en de traditie leert dat als je 3 keer om de tempel heen loopt, tegen de klok in, dat je dan een steentje mag neerleggen en een wens mag doen. Dat heb ik natuurlijk gedaan. Na afloop kwam lydia ons weer halen en kregen we de avondmaaltijd voorgezet. Het eten was heerlijk. Knap dat ze dat in zo´n prutkeukentje voor elkaar kreeg. Gelukkig hadden we ook de slaapzak mee, want na het eten hebben we helpen afwassen en zijn we met al onze kleren aan in de slaapzak onder de dekens gegaan en hebben we met de muts en handschoenen aan liggen lezen.

De volgende morgen bij het ontbijt nog een gesprekje proberen te voeren, maar dan merk je toch dat ons Spaans betreurend slecht is. Bovendien is Spaans ook hun tweede taal, ze spreken Kichwa. Behalve dat we de mutsen konden kopen en dat ze er hele goede wol voor gebruikt had en dat ze blij was met de toeristen, kwamen we niet heel ver. Wel mooi om te zien hoe deze mensen hun leven leiden, zo anders dan wij.

Vandaag het eiland Taquile bezocht. Hier zijn het de mannen die breien. Nou mama en Dieuwertje, daar kunnen wij nog heel veel van leren. Zo fijn en strakgebreid! Daar komt de kou niet doorheen. Het is wel zo stijf als een plank, maar goed voor mutsen en tassen is dat niet erg.

Na een boottocht van 3 uur, waarbij iedereen lekker lag te pitten zijn we weer in de beschaving beland. We hebben een mooie kamer met eigen badkamer en gaan zo even douchen!! Lekker hoor! Wel jammer dat we niet veel schone kleren meer hebben.