Vervolg Bolivia

Het heeft weer even geduurd voor ok mij weer aan mijn reisblog gezet heb. Er os niet altijdinternet of een computer beschikbaar en als er al een is dan zit Mariette daar vaak al achter. Ik merk dat ik het heel leuk vind om te kletsen met de mensen die we ontmoeten op onze reis. Zo leuk en interessant om te horen wat zij hebben meegemaakt of wat hun redenen zijn om hier in Zuid Amerka rond te trekken. Maar goed, ik probeer het nu met mijn e-reader, dus als internet er niet uitknalt schrijf ik weer een flonk stuk. Bolivia was geweldig. Behalve de kou en de hele vreemde maaltijden die we voorgeschoteld kregen hadden we weer geluk methet groepje waar we on terecht kwamen. De 2e dag on Salar de Uyuni kwam er een stel, waarvan de man uit Brazilie kwam en de vrouw uit Uruguay, samen met een Amerkaanse jongen. Misschien door dr kou of misschien door de armetierige omstandigheden, maar het was echt zo leuk met elkaar. Bij het drielandenpunt van Chili, Argentinie en Bolivia lag er zelfs 15 cm sneeuw. Toch zijn we met elkaar het thermische bad ingegaan. Na een mooie groepsfoto scheiden de wegen zich natuurlijk weer,maar een leuke sfeer tijdens zo'n trip maakt het extra leuk.
De volgende bestemming was Potosi, bekend door de zilvermijnen. Samen met de gids, de dochter van een mijnwerker doen we eerst wat boodschappen op de mijnwerkersmarkt. We kopen wat cadeautjes voor de mijnwerkers. Grappig is dat je daar gewoon wat staven dynamiet kunt kopen. Als wij wat lachen legt ze uit dat het daar de gewoonste zaak van de wereld is dat de leiders zelf beslissen waar ze een stuk berg opblazen. Zo'n 30 jaar geleden had de regering nog belangen bij de berg en waren er ingenieurs die bekeken wasr de gangen moesten komen. Nu bepalen de mijnwerkers dat zelf. De berg is zeg maar in stukken vedeeld onder de mijnwerkers en een ieder zorgt voor zijn eigen stukje. Erg veel vertrouwen hoezemt dat nu niet in. Gelukkig hebben ze de dag tevoren een feestje gevierd met oa de alcohol die ze van toeristen zoals wij toegestopt krijgen. Een flesje met 96% alcohol,dat ze samen met wat water eerdt aan pachamama offeren, een scheutje aan de duivel,tio, schenken en de rest zelf achterover slaan. Als wij beneden komen is her redelijk rustig. We ontmoeten een jongen van 16, die daar al twee jaar werkt omdat zijn vader overleden is.
Hij kan vandaag niet veel doen want zijn baas zit stomdronken naast hem. Gelukkig voor ons is hij ook te dronken om springstof te gebruiken. Als je de geschiedenis hoort van deze mijnen word je wel even stil. Het heeft zoveel mensenlevens gekost. De twee minuten dat wij daar zonder licht gezeten hebben was voldoende om te beseffen wat een hel het geweest moet zijn voor de kinderen en mensen die daar maanden opgesloten hebben gezeten.
Hierna naar Sucre, wat een leuke stad. Een studentenstad dat merk je meestal meteen. Leuke bruine cafe's, die hadden we nog nergens ontdekt in Zuid Amerka. Trouwens hrhalve in de Salar hebben we zo lekker gegeten in Bolivia. En dat voor heel weinig geld. In Potosi waren bv twee hele leuke vegetarische restaurantjes
waar we met zijn drietjes, samen met een Duitse reiziger, je pikt af en toe iemand op, heel lekker hebben gegeten met twee flessen wijn voor maar
15 euro.Het grote minpunt van Sucre was het hotel. Ik snap nog niet dat we daar twee nachten hebbrn geslapen. Wat een viese achenebbissooi. De eigenaar was een viese oude man, die ons met een grote drankneus en van die glszige vissenoogjes alleen maar schaapachtig kon aanstaren. De laatste dag in Sucre hadden we een lange wandeltocht gepland en zouden we om kwart over 6 worden opgepikt. Had die oude gek alles vergrendeld met hangsloten. Eerst heb ok gewoon lopen roepen, signor, vamos!! Maar toen die eikel geen sjoege gaf, werd ik boos. Levensgevaarlijk trouwens er zal maar brand uitbreken. Ok ben toen allerlei manieren gaan bedenken om die deur open te breken. Ik had zelfs al bedacht, we zaten op 1 hoog met balkon, om de kakens aan elkaar te knopen en via het balkon te ntsnappen, toen die sufferd eindelijk met een grote grijns beneden kwam. De wandeltocht was prachtig. We moesten alleen flink doorstappen want om 1uur was er een roadblock voorspeld. Op de tetugweg kregen we een voorproefje vsn de death road. Jeetje wat een weggetjes daar door de bergen. Afgronden waarbij het waarschijnlijk wel 10 minuten duurt voor je beneden bent. Van vangrails hebben ze nog geen kaas gegeten on Bolivia. We hebgen er wel leker kunnen shoppen. Zoveel en niet xo heel duur. Het lukt ook steeds heter om af te dingen, tenminste dat gevoel hebben wij. De verkopers grijnzen ook nog steeds, dus echt hard onderhandelen doen we niet. Ach en zij mogen ook wst verdienen tich. Grappig is dat we eifenlijk overal heel vertrouwd rondlopen. Dat voelt best wel fijn!